Bez tytułu

Przyjelo sie uwazac, ze ojciec na dla syna jest kims wielkim, czasem nawet bohaterem! A ja kurwa za cholere nie moge sobie przypomiec zeby kiedykolwiek tak bylo! Moze bylem tak mlody, ze nie pamietam... Wiara w niego zostala rowniez zniszczona tak dawno, ze nie moge sobie przypomniec kiedy tak naprawde ufalem jego slowom. Natomiast dokladnie pamietam te chwile psychicznego zmeczenia, gdy przebywalem w jego towarzystwie. Czasami jednak nie bylo to tylko zmeczenie. To byl ogromny drenaz mozgu. Rznal moja delikatna psychike prawie bez opamietania. Najgorsze bylo to, ze ja mialem wierzyc, ze to dla mojego dobra wszystko. Nie mialem oczywiscie pojecia, ze mam do czynienia z zachwianym czlowiekiem, ze on jest najzwyczjanie pojebany! Jednak oczywiscie zlosc we mnie narastala. Bez mojej woli. Organizm nie da sie oszukac. Walczylem z tym mysla wierzac, ze jesli on robi cos dla mnie dobrze, to czemu sie wkurwiam? Tej sprzecznosci nie potrafilem zalatwic inaczej niz tylko zdystansowac sie do siebie, a w praktyce wyprzec sie siebie. Inaczej nie wytrzymalbym z tym wariatem. Najgorsze w takich sytuacjach jest to, ze nie ma dobrego rozwiazania. Bez dystansu do siebie po prostu bym chyba umarl, z dystansem tak jak napisalem: wyparlem sie siebie. Ta metoda calkiem niezle sie sprawdzila, ale oczywsicie zaplacilem duza cene, nadal place. Zyje jak za szyba. Nie potrafie zblizyc sie do ludzi. Nie realizuje sie i cierpie. Czuje, ze zycie przecieka mi przez palce. Przezylem, ale nie potrafie sie cieszyc, nie potrafie normalnie zyc...cdn